“De laatste loodjes wegen het zwaarst.”
Een welbekende uitspraak die gelukkig niet op gaat voor ons als HRC’14 drie. Waar we het seizoen goed begonnen en halverwege een dipje kenden zijn we de laatste weken weer aardig in vorm. Waar het aan ligt? Misschien begint het lichaam nu pas te wennen aan die ene keer trainen aan in de week. Misschien weten we nu pas om te gaan met de los liggende pollen op de velden waartoe we zijn veroordeeld. Misschien weten we nu, na zo’n twintig wedstrijden pas van elkaar wat we wel kunnen en wat we zeker niet kunnen.
De ongekende trainingsopkomst van afgelopen donderdag (Iedereen wilde natuurlijk trainen met onze nieuwe ballen) en een goede fanatieke training zorgt ervoor dat we vandaag met vertrouwen uitkijken naar 13:00. Om 13:00 trappen we namelijk af tegen RKKSV. Een ploeg die tot vanmiddag op een zesde plaats in de competitie is te vinden.
We starten met de volgende opstelling:
Pepijn op doel. Achterin Chris Jan, Roy, Stefan en John. Op het middenveld Peter-Jan, Ramon, Frits en Django. Voorin Peter en Lex. Op de bank beginnen Kees, Martin en Koen.
Via deze weg willen we Bibi enorm bedanken dat ze vandaag een oogje heeft dichtgeknepen en dat ze Martin heeft vrijgegeven voor vanmiddag. Eindelijk zijn we weer compleet en zijn alle drie de van der Burghtjes weer op de mat te vinden!
Dan de wedstrijd…. Net als tegen OJC beginnen we met goed positiespel (voor zover mogelijk op deze knollen tuin) en zoeken we geduldig naar het gaatje in de opgetrokken muur van verdedigers. Het is snel duidelijk dat RKKSV hier vandaag niet is gekomen op aanvallend voetbal op de mat te leggen.
Hoewel we het overgrote deel van de wedstrijd in balbezit zijn tekent zich dit niet af in de kansen die we krijgen. We zijn een aantal keren gevaarlijk maar dit moet ook gezegd worden van de gelouterde spitsen van de tegenstander. Omdat beide elftallen niet tot scoren komen gaan we met de brilstand naar de thee.
In de rust bespreken we dat het allemaal zo slecht nog niet is en dat we vooral ons eigen spelletje moeten blijven spelen. Als we dit volhouden komt er vanzelf een moment dat de tegenstander het niet meer kan bijbenen en van dat moment moeten we profiteren.
Er komt echter weinig terecht van de bespreking tijdens de thee. We beginnen de tweede helft onrustig en komen na zo’n tien minuten op een 0-1 achterstand. De bal wordt door de aanvoerder van RKKSV laag in het hoekje geschoven. Het teken voor RKKSV om nog verder achterover te leunen en voor HRC’14 het teken een extra tandje bij te schakelen.
Op het moment dat een nederlaag een reëel resultaat begint te worden is daar Koen van Drunen. Na een afwezigheid van een aantal weken maakt hij vandaag zijn rentree in het elftal. Een goede schijnbeweging vanaf links maakt dat hij zijn man voorbij gaat en de bal in gedachten al in de kruising schiet. Zijn geweldige uithaal is echter niet meer dan een rollertje die gelukkig genoeg bij Peter in zijn voeten rolt. Peter bedenkt zich geen moment, passeert zijn tegenstander en schuift de bal beheerst langs de kansloze keeper. Zo kent de mooie actie van Koen niet het door hem gedroomde eindresultaat maar betekend het wel de verdiende 1-1. De puike assist dus van onze Koen!
We geloven er weer in en blijven druk uit oefenen op de goal van RKKSV. Met nog een paar minuten te spelen lijkt daar de verdiende winnende goal te komen. Na een handsbal binnen het zestienmeter gebied behoord natuurlijk een strafschop te volgen. Echter is het weer hetzelfde liedje als tijdens de laatste thuiswedstrijd. Een zuivere penalty wordt ons onthouden en uit de counter weet de spits dankzij een duel met gestrekt been een op een te komen met Pepijn. Dankzij een klasse redding van Pepijn overleven we deze hachelijke situatie en blijft het 1-1.
Wanneer de blessuretijd is aangebroken moeten we toch weer een beroep doen op onze “Mister Fantastic”. Drie zuivere assist eerder deze wedstrijd blijken niet aan zijn teamgenoten besteed waardoor Lex het toch weer zelf zal moeten beslissen.
Na een uitbraak via Stefan die vier tegenstanders zijn hielen laat zien komt de terecht bij Peter. Een puike voorzet volgt waarna Lex de bal diagonaal achter de doelman kopt. 92 minuten en 35 seconden gespeeld maar we hebben de verdiende overwinning te pakken! We willen het liever niet zeggen maar “he strikes again!“
Dit moet natuurlijk gevierd worden en waar kan dat beter dan op een bankje in de zon terwijl we naar het tweede elftal kijken. Een goede afsluiter van een middag die ons weer drie punten heeft opgeleverd. Volgende week zondag zijn we vrij maar zullen we al onze energie nodig hebben om het eerste elftal naar het kampioenschap te schreeuwen. De week daarop volgt de laatste thuiswedstrijd tegen BMC waar we weer gaan proberen de drie punten in eigen huis te houden.
